เจ้าชายกบ

[Pirontan] The Princess and the Frog

"นิ่งใจใฝ่เฝ้าหา ตราบคราใดเจ้าหญิงมี วางข้าลงบนหมอนนี้ จุมพิตแสนดี ภายในปราสาทงดงาม"
เมื่อนานมาแล้ว ครั้งที่คำอธิษฐานยังเป็นสมดังที่หวัง มีพระราชาพระองค์หนึ่ง รายล้อมด้วยพระธิดา
ที่ล้วนสวยสดงดงามทุกพระองค์  แต่คนสุดท้องนั้นงดงามยิ่ง ด้วยมีของที่เป็นดั่งพระอาทิตย์ติดตัว
และจะเป็นที่น่าประหลาดใจเมื่อมันส่องสว่างต้องใบหน้าของเธอ
ใกล้ปราสาทนั้น ก็มีป่าดำมืดอยู่ ใต้ต้นมะนาวต้นหนึ่งในป่านั้นเป็นบ่อน้ำ เมื่อถึงวันที่อากาศอบอุ่น
ลูกสาวของพระราชาก็จะวิ่งเล่นเข้าไปในป่าไปนั่งอยู่ริมบ่อน้ำพุนั้น  แล้วพอเธอรู้สึกเบื่อก็จะหยิบ
ลูกบอลทองคำสุดโปรดออกมาเล่น โยนขึ้นไปบนอากาศแล้วก็รับมัน
ครั้นต่อมาลูกบอลทองคำของเจ้าหญิงที่ถูกโยนขึ้นไป กลับไม่ตกลงมาบนมือน้อยๆนั้น แต่ตกลงบนพื้น
ไกลออกไป ก่อนจะกลิ้งตกลงบ่อน้ำ เธอตามไปไม่คลาดสายตา แต่มันจมหายไปในบ่อน้ำลึกมาก
ลึกเกินกว่าจะมองเห็นก้นบ่อ เจ้าหญิงเริ่มร้องไห้ ดังขึ้น และดังขึ้นด้วยความเสียใจ
ในขณะที่ร่ำไห้อาลัยอยู่นั้น ก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้น
 “เป็นอะไรไปหรือเจ้าหญิง ท่านร้องไห้จนก้อนหินที่ว่าแข็งกระด้างยังใจอ่อนสงสารท่าน”
เจ้าหญิงมองหาต้นเสียง ว่ามาจากไหน ก็เห็นกบชูหัวอัปลักษณ์ขึ้นมาจากน้ำ
“อาห์! ผู้พิทักษ์สายน้ำ นั่นท่านหรือ?” เจ้าหญิงทัก “ข้าร้องไห้เพราะหาลูกบอลทองคำ มันตกลงไปในบ่อนั่น”
“จงสงบเถิด อย่าร้องไห้ไปเลย” กบตัวนั้นพูด “ข้าช่วยท่านได้แต่ท่านจะให้อะไรข้าเป็นการตอบแทนถ้าหากข้าเก็บบอลมาให้ท่านได้”
“อะไรก็ตามที่เจ้าสมควรจะได้ กบที่เคารพ” เธอพูด ”เสื้อผ้าของข้าไข่มุก อัญมณี หรือจะเป็นมงกุฎทองคำที่ข้าใส่อยู่ตอนนี้ก็ได้”
 เจ้ากบจึงตอบว่า “ข้าไม่สนเสื้อผ้า ไข่มุก อัญมณีหรือมงกุฎทองคำนั่นหรอก เพียงแต่ขอให้ท่านรักข้า ให้ข้าเป็นมิตรสหายและเพื่อนเล่นของท่าน ได้นั่งบนโต๊ะเล็กๆ กับท่าน กินอาหารบนจานทองคำพวกนั้นกับท่าน ดื่มน้ำจากแก้วเล็กๆ กับท่านและนอนหลับบนเตียงน้อยๆ ถ้าหากท่านสัญญาตามที่ข้าขอแล้ว ข้าก็จะดำน้ำไปเอาลูกบอลทองคำนั้นมาให้ ”
“ได้สิ” เจ้าหญิงรับคำ “ข้าสัญญาจะทำตามที่เจ้าขอ หากเจ้าเก็บลูกบอลมาให้ข้าได้”
อย่างไรก็ตาม เจ้าหญิงก็คิดว่า 'เจ้ากบช่างพูดอะไรเลอะเทอะ! มันอยู่ในน้ำกับกบตัวอื่นส่งเสียงอื้ออึง
และจะมาอยู่กับมนุษย์ไม่ได้หรอก'
แต่เจ้ากบเมื่อเห็นว่าเจ้าหญิงสัญญาแล้ว ก็มุดลงไปใต้น้ำไม่นานก็ว่ายน้ำขึ้นมาพร้อมกับลูกบอลทองคำที่คาบอยู่ที่ปาก
แล้วโยนมันลงบนหญ้าเจ้าหญิงดีใจมากที่ได้เห็นของเล่นสุดโปรดอีกครั้ง เธอหยิบมันขึ้นมาแล้วก็วิ่งจากไป
“เดี๋ยวสิ รอก่อน!” เจ้ากบร้องเรียก “พาข้าไปกับท่านด้วย ข้าวิ่งไม่เร็วเท่าท่าน”
แต่ไม่ว่าจะเรียกดังขึ้น ดังขึ้นเท่าไหร่ก็ไร้ประโยชน์เธอวิ่งไปโดยไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น มันเลยต้องเดินคอตกกลับไปที่บ่อ เจ้าหญิงกลับไปถึงปราสาท จนในที่สุดก็ลืมเรื่องกบที่น่าเวทนานั้นไป
วันต่อมา เจ้าหญิงมานั่งที่โต๊ะกับพระราชาพร้อมด้วยข้าราชบริพารของพระองค์ เธอทานอาหารที่อยู่บนจานทองคำใบเล็กๆ นั้น อะไรบางอย่างเหนียวเหนอะเปรอะเปื้อน คืบคลานขึ้นมาบนบันไดหินอ่อนและเมื่อมันขึ้นมาจนสุดขั้นแล้ว ก็เคาะประตู แล้วร้องว่า
“เจ้าหญิง เจ้าหญิงคนสุดท้อง เปิดประตูให้ข้าด้วย”
เจ้าหญิงจึงไปดูว่าใครอยู่ข้างนอกนั่น แต่พอเปิดประตู ก็พบกับเจ้ากบ เห็นดังนั้นเธอจึงกระแทกประตูปิดปังทันที
แล้วกลับมานั่งที่เดิมอย่างเงียบๆ ด้วยอาการขวัญเสีย พระราชาเห็นได้ชัดว่าใจลูกสาวเต้นดัง จึงพูดขึ้น
“ลูกพ่อ ลูกหวาดกลัวสิ่งใด? มียักษ์จอมลักพาตัวอยู่ด้านนอกนั่นหรือ?”
“เอ่อ ไม่เพคะ” เธอตอบทันควัน “ไม่มียักษ์อะไรทั้งนั้นนอกจากกบที่น่าเกลียด”
“กบตัวนั้นต้องการสิ่งใดจากเจ้า?”
“ท่านพ่อ เมื่อวานตอนที่ลูกออกไปเล่นในป่าแล้วนั่งริมบ่อน้ำ บอลของลูกก็ตกลงไปในบ่อนั่น ลูกร้องไห้ เจ้ากบจึงไปเก็บบอลมาให้ลูก และเพราะมันเรียกร้องลูกจึงสัญญาให้มาเป็นเพื่อนเล่น แต่ลูกไม่คิดว่าเจ้ากบจะสมควรออกมาจากน้ำ! และตอนนี้มันก็อยู่ข้างนอกนั่น รอเข้ามาหาข้า”
ในระหว่างนั้นเอง เจ้ากบก็เคาะประตูเป็นครั้งที่สอง แล้วก็ร้อง
“เจ้าหญิง! เจ้าหญิงคนสุดท้อง!
เปิดประตูให้ข้าที!
ท่านไม่รู้หรอก ว่าพูดอะไรกับข้าไว้
เมื่อวานที่ข้างบ่อน้ำนั่นน่ะ?
เจ้าหญิง เจ้าหญิงคนสุดท้อง!
เปิดประตูให้ข้าด้วย!”
จากนั้นพระราชาก็พูดขึ้น “ลูกต้องทำอย่างที่รับคำเอาไว้ พาเจ้ากบเข้ามาเสีย”
เจ้าหญิงจึงเดินไปเปิดประตู เจ้ากบกระโดดตามเธอเข้ามายังที่นั่งมันร้องว่า
“อุ้มข้าขึ้นไปนั่งข้างท่านซี”
เจ้าหญิงทำอืดอาด ก่อนที่พระราชาจะมีรับสั่งให้ลูกสาวทำตามคำเรียกร้องพอเจ้ากบได้ขึ้นนั่งบนเก้าอี้แล้ว มันก็อยากจะไปนั่งบนโต๊ะอีก และพอได้ขึ้นไปนั่งบนโต๊ะแล้ว มันก็ว่า
“เอาจานทองคำนั้นมาใกล้ข้าอีกหน่อยซี ข้าจะได้ทานกับท่านได้” เจ้าหญิงทำตามด้วยความไม่เต็มใจนัก เจ้ากบกินอย่างเอร็ดอร่อย แต่กับเจ้าหญิงเกือบทุกคำที่กินเธอก็จะสำลักออกมา จนเจ้ากบบอกว่า
“ข้าได้กินและอิ่มเอมยิ่ง แต่ตอนนี้ข้าเหนื่อยเหลือเกินอุ้มข้าไปในห้องเล็กๆ นั่น แล้ววางข้าลงบนเตียงนุ่มๆ ซี เราทั้งสองจะได้นอนหลับไปด้วยกัน”
เจ้าหญิงเริ่มร้องไห้ ด้วยความกลัวเจ้ากบผิวเย็นเฉียบและไม่อยากจะสัมผัสมันด้วยซ้ำ แล้วยังต้องพาไปนอนอยู่บนเตียงสะอาดแสนสวยของเธออีก พระราชาทรงกริ้วและพูดว่า
“เจ้ากบที่ช่วยเหลือเจ้าในยามทุกข์ร้อน ไม่สมควรจะได้รับการรังเกียจจากเจ้านะ” เจ้าหญิงจึงได้หยิบเจ้ากบขึ้นมาด้วยสองนิ้ว ขึ้นไปบนห้องแล้ววางไว้มุมห้อง
 “ข้าเหนื่อยเหลือเกิน ข้าอยากนอนหลับไปพร้อมๆ กับท่านอุ้มข้าขึ้นไปด้วยซี หรือต้องการให้ข้าเรียกบิดาท่าน” นั่นทำให้เจ้าหญิงฉุนหนัก จับเจ้ากบขึ้นมาแล้วเขวี้ยงมันติดผนัง
“คราวนี้เจ้าจะเงียบได้หรือยัง เจ้ากบอัปลักษณ์”
ทว่าพอมันตกลงมาจากผนัง มันก็แน่นิ่งไป เจ้าหญิงเห็นดังนั้นจึงตกใจ และรู้สึกสงสารเธอจึงอุ้มเจ้ากบขึ้นมาพยายามปลุกให้มันตื่น ก่อนจะจุมพิตอันบอบบาง ภาพตรงหน้ากลับกลายเป็นเจ้าชายรูปงามที่มีดวงตาอ่อนละไม ชายที่จะมาเป็นทั้งสหายผู้สนิทและสวามีอันเป็นที่รักของเธอ เจ้าชายจึงได้เล่าให้ฟังว่า เขาถูกแม่มดผู้ชั่วร้ายสาปเอาไว้ และเฝ้ารอวันที่จะมีผู้มาปลดปล่อยเขา  ซึ่งก็คือเจ้าหญิง แล้ววันรุ่งขึ้น เขาทั้งคู่ก็จะต้องเดินทางไปยังอาณาจักรของเจ้าชาย
จากนั้นพวกเขาก็หลับไปพร้อมกัน รุ่งอรุณต่อมา ก็ได้มีรถม้ารอรับเสด็จพร้อมม้าขาวแปดตัวที่มีพู่สีขาวบริสุทธิ์อยู่บนหัว พร้อมด้วยอานม้ากับโซ่ทองคำ ด้านหลังเป็นคนรับใช้ของพระราชานาม เฮนรี่ผู้ซื่อสัตย์ เฮนรี่ไม่สบายใจนักที่เจ้านายของเขาต้องกลายเป็นกบ ดังมีวงเหล็กสามส่วนรัดรอบหัวใจของเขาที่พร้อมจะระเบิดออกมาเป็นความรวดร้าวและเศร้าใจ รถม้ารับเสด็จเจ้าชายไปยังอาณาจักร เฮนรี่ผู้ซื่อสัตย์ทำหน้าที่รับเจ้าหญิงเจ้าชายขึ้นที่นั่ง แล้วจึงกลับไปยังจุดตัวเอง เขามีความสุขให้กับการปลดปล่อยทั้งมวลนี้ ระหว่างทางเสด็จ เจ้าชายได้ยินเสียงหักของอะไรบางอย่าง เขาหันไปดู จึงร้องว่า “เฮนรี่ รถม้ากำลังหัก”
“ไม่หรอกขอรับท่าน นั่นเป็นเสียงเหล็กในหัวใจข้าต่างหากมันถูกยัดเข้าด้วยใจที่ปวดร้าวตอนที่ท่านกลายเป็นกบและถูกจองจำในบ่อน้ำ”
เป็นอีกครั้ง และอีกครั้งที่ระหว่างทางจะได้ยินเสียงบางอย่างแตกหักและทุกครั้งเจ้าชายก็จะเผลอคิดไปว่าเป็นเสียงรถม้า
หากแต่มันเป็นเสียงวงเหล็กในหัวใจที่กระเด้งกระดอนอยู่ภายในของเฮนรี่ผู้ซื่อสัตย์ ด้วยความสุขที่เจ้านายของตนมีอิสระจากพันธนาการทั้งมวล